"Çocukken topuklu ayakkabılar benim için sadece bir hayaldi. Annemin bana yakışmayan topuklu ayakkabılarını her giydiğimde, bir an önce büyüme isteği duyuyorum. Ancak bu şekilde daha fazla ve daha iyi topuklu ayakkabı giyebilirim, makyajım ve güzel elbisemle, işte büyümek dediğim şey bu."
Kimisi bunun topuklu ayakkabıların trajik bir tarihi olduğunu söylerken, kimisi de her düğünün topuklu ayakkabılar için bir arena olduğunu söyledi. Ben ikinci metaforu tercih ediyorum."
Ergenlik çağına girdiğinde o kırmızı topuklu ayakkabıyı giymeyi hayal eden kız, özlem dolu kalbiyle dönüp durdu. 16 yaşında topuklu ayakkabı giymeyi öğrendi. 18 yaşında doğru adamla tanıştı. 20 yaşında, onun düğününde, katılmak istediği son yarışma neydi? Ama kendine, topuklu ayakkabı giyen kızın gülümsemeyi ve şükretmeyi öğrenmesi gerektiğini söyledi.
İkinci kattaydı ama yüksek topuğu birinci katta kalmıştı. Yüksek topuğu çıkardı ve bu anın özgürlüğünün tadını çıkardı. Ertesi sabah yeni yüksek topuğuyla yeni bir hikayeye başlayacaktı. Bu onun için değil, sadece kendisi içindi.
Ayakkabıları, özellikle de yüksek topuklu ayakkabıları her zaman sevmiştir. Bol kıyafetler giyebilir ve insanlar ona zarif diyebilir. Bağcıklı kıyafetler de giyebilir ve insanlar ona seksi diyebilir. Ancak ayakkabılar tam olması gerektiği gibi olmalı, sadece vücuda oturmamalı, aynı zamanda tatmin edici de olmalı. Bu bir tür sessiz zarafet ve aynı zamanda bir kadının derin narsisizminin bir yansımasıdır. Tıpkı Külkedisi için hazırlanan cam terlik gibi. Bencil ve kibirli bir kadın, ayak parmakları kesilmiş olsa bile onu giyemez. Böyle bir incelik, yalnızca ruhun saflığı ve huzuru içindir.
Bu çağda kadınların daha narsist olabileceğine inanıyor. Tıpkı o zamanlar topuklu ayakkabılarını çıkarıp yenisini giymesi gibi. Sayısız kadının, özgür ve ayağına tam oturan topuklu ayakkabılarıyla güçleneceğini umuyor.
